Po odzyskaniu niepodległości w styczniu 1920 roku Wojsko Polskie obsadziło Pomorze przejmując na stan PKP 5 lokomotyw byłej pruskiej serii T6. Cztery lokomotywy stacjonowały wówczas w parowozowni Olivaer Tor (Gdańsk Brama Oliwska), a jedna w parowozowni Bydgoszcz Gł. Parowozom tym w 1926 roku nadano serię OKl1. Nie była to udana konstrukcja, ale po I wojnie światowej nowopowstałe koleje polskie odczuwały wielki niedostatek lokomotyw, stąd eksploatowano wszystko, co nadawało się do ruchu. Lokomotywy te na PKP eksploatowano do 1936/37 roku. Parowóz serii T6 jest konstrukcją Wittfelda opracowaną w 1902 roku w wyniku rosnących potrzeb przewozowych w obrębie Berlina. Początkowa eksploatacja pokazała, że kocioł ma zbyt małą wydajność w stosunku do pojemności 3 cylindrów. Trzeci cylinder wkrótce zdemontowano, lecz mimo to parowóz wykazywał wady eksploatacyjne. 12 wyprodukowanych maszyn w 1914 roku przeniesiono do innych dyrekcji, 5 z nich po I wojnie światowej znalazło się na terenie Polski.

Epoka zestawów piętrowych rozpoczęła się w 1959 roku, kiedy to po raz pierwszy zagościły na polskich torach. Po tylu latach jest to obecnie najstarsza, jeszcze planowo kursująca seria wagonów na PKP! Wraz z wagonami serii Bh, popularnymi "bonanzami" są też jedynymi wagonami pasażerskimi przystosowanymi do ogrzewania parowego. Obecnie ten niegdyś bardzo powszechny tabor na PKP nieodwołalnie przechodzi do historii, jednak doświadczany latami charakterystyczny odgłos otwieranych drzwi, stukot podczas jazdy, klamki do otwierania okien na górnym piętrze, toalety dla niskich wzrostem ludzi, mało miejsca na nogi budzą największy sentyment wśród Miłośników Kolei. W artykule przybliżamy genezę wagonów piętrowych, szczegóły odmian konstrukcyjnych, statystyki i miejsca eksploatacji na PKP. Na barwnej rozkładanej planszy przedstawione są, zmieniające się na przestrzeni lat, wersje malowania i oznakowania tych wagonów.  

Modelarze samodzielnie wykonujący lub przerabiający modele stosują różne techniki i materiały. Do najbardziej popularnych należą karton, blachy fototrawione, plastik. Choć często spotykamy się z opiniami o wyższości jednej techniki nad inną, tak naprawdę wykonanie wiernego, a przede wszystkim funkcjonującego modelu zazwyczaj wymaga użycia różnych technik i stosowania różnych materiałów. Ich dobór wynika z efektywności uzyskania wymaganych części, ich pożądanych właściwości, nie bez znaczenia są też umiejętności obróbki danego rodzaju materiału. Andrzej Kowalski -autor artykułu, modelarz prezentuje technikę wyciskania i odlewania części nieraz o skomplikowanych kształtach z wykorzystaniem łatwo dostępnej modeliny utwardzanej przez gotowanie. Rezultaty są wspaniałe. Jakkolwiek technika ta, jak i inne, nie jest jedynym panaceum na wszystko, opanowanie jej z pewnością wzbogaci możliwości dokonań modelarskich.