linie wybiegające z węzła w Szczecinku (do Chojnic, Runowa Pomorskiego i Słupska). Lokomotywownia Szczecinek to także podstawowy punkt utrzymania pojazdów serii SU45 z Zakładu Taboru w Szczecinie. Sekcja Utrzymania i Napraw Taboru w Szczecinku wykonuje wszystkie przeglądy okresowe i poważniejsze naprawy bieżące tej serii lokomotyw wykorzystywanej w obsłudze ruchu pasażerskiego. Dotyczy to również kilku maszyn SU45 użytkowanych przez Sekcję Eksploatacji Taboru Trakcyjnego w Krzyżu.
 

Na mocy ustaleń polsko – słowackich z 2002 roku dokonano podziału obsługi trakcyjnej kursujących linią Zwardoń – Czadca trzech par pociągów międzynarodowych. Wśród nich do obsługi „Gorala” 332/4412 – 4411/333, relacji Bratysława – Katowice – Bratysława, Słowacy zaproponowali elektrowozy serii 162 bądź 163. Oferta ta została jednak odrzucona przez stronę polską ze względu na brak homologacji na trasy PKP lokomotyw o rozruchu tyrystorowym. W tej sytuacji wybór padł więc na muzealne już elektrowozy serii 140 („Bobiny”), które mając oporowy charakter rozruchu, mogą współpracować z polskimi urządzeniami SRK. Wyciągnięte z przysłowiowego lamusa słowackie lokomotywy rozpoczęły 11.12.2003 roku regularną obsługę pociągów pasażerskich na linii nr 139 Katowice – Zwardoń.
 

O połączeniu kolei austriackich z rosyjskimi myślano już w 1858 roku. Uważano, że połączenie to jest niezbędne dla zapewnienia rentowności istniejacych linii C.K. Uprzywilejowanej Kolei Galicyjskiej Karola Ludwika [k.k. priv. Galizische Carl Ludwig-Bahn - CLB] i zabezpieczenia interesów gospodarczych państwa. W 1867 roku, dopiero gdy po stronie rosyjskiej były już zaawansowane prace przy budowie linii Drogi Żelaznej Południowo-Zachodniej [JZŻD] z Płoskirowa do Wołoczysk i była także zaplanowana budowa linii Równe – Radziwiłłów jako odnogi Kolei Kijowsko-Brzeskiej [KBŻD], rozpoczęto prace przy budowie linii CLB ze Lwowa do Brodów (koło Radziwiłłowa) i odgałęzienia z Krasnego do Podwołoczysk. W 1869 roku oddano do użytku odcinki: Lwów – Złoczów oraz Krasne – Brody. Odcinek Złoczów – Tarnopol oddano do ruchu na przełomie 1870/71 roku. Pozostały odcinek z Tarnopola do Podwołoczysk otwarto w listopadzie 1871 roku. Po stronie rosyjskiej linia do Wołoczysk była już ukończona, a KBŻD swą linię do Radziwiłłowa ukończyła w 1874 roku. Tym samym dwa połączenia kolei austriackich z rosyjskimi stały się faktem.
 

„Gagarin” zawsze był maszyną kultową. Choć do dzisiaj nie ma seryjnego modelu „gagarina” w barwach PKP, łatwo można go pozyskać przerabiając model tej lokomotywy, oferowany przez firmę Gützold, jako BR120. Od 2004 roku model „gagarina”, oprócz Gützolda, zaczęła produkować także firma Roco. Model której firmy lepiej nadaje się do przeróbki na ST44? Aby odpowiedzieć na to pytanie porównujemy ze sobą i z oryginałem modele ST44 - jeden wykonany na bazie Gützolda i drugi, wykonany na bazie Roco. ST44 na bazie modelu Gützolda wykonał Andrzej Piotrowski - „Drakula”, ST44 na bazie modelu Roco oferuje Marcin Jankowski - „Jan-Kol”. Oba przerobione modele prezentują się znakomicie. A jak ich wygląd ma się do oryginału? Okazuje się, że czoło modelu Roco jest zbyt obłe, modelu Gützolda jest bardziej naturalne. Poza tym reszta zdaje się być podobna, jednakże, jak mówi stare porzekadło, diabeł tkwi w szczegółach.